|
ดาว บนฟ้านับร้อยพัน |
|
รู้ไหมฉันจำดวงดาวทุกดวง ที่เรานับพร้อมกัน |
|
อุ่นไอนั้น จากตะวันแสนไกล |
|
อาจอยู่ไม่นานเท่าความอบอุ่น ที่เธอซบตรงไหล่ |
|
มีดอกไม้บาน ที่ปลายโค้งรุ้งนั้น |
|
ที่เราเห็นนั้นสวยงาม |
|
แต่ทุกๆอย่าง ไม่อยู่ไปจนนิรันดร์ |
|
กี่ปลายทางที่เราผ่านพ้น |
|
กี่ถนนที่เดินทางไกล |
|
กี่ความฝันยังมีเปลี่ยน |
|
แต่เธอไม่ทิ้งกันไป |
|
กี่ความจำเคยทำหล่นหาย |
|
กี่ใบไม้ร่วงโรยบนทาง |
|
มีเพียงรักของเราที่ไม่เคยทิ้งไปไม่มีห่าง |
|
เป็นอย่างนั้นไปอีกแสนนาน |
|
ลมพาคลื่นมาไกล |
|
ไม่อาจพัดกลืนวันคืนของเราให้เลือนไปเหมือนพื้นทราย |
|
ใต้ดวงจันทร์ กลางท้องฟ้าดาวพราย |
|
ดั่งบนโลกนี้มีเพียงสองเรา เท่านั้นที่ครอบครองได้ |
|
จะมีฟ้าคราม ยามเมื่อรุ่งสาง |
|
จะกอดเธอจนสว่าง |
|
และทุกๆอย่างจะอยู่ไปจนนิรันดร์ |
|
กี่ปลายทางที่เราผ่านพ้น |
|
กี่ถนนที่เดินทางไกล |
|
กี่ความฝันยังมีเปลี่ยน |
|
แต่เธอไม่ทิ้งกันไป |
|
กี่ความจำเคยทำหล่นหาย |
|
กี่ใบไม้ร่วงโรยบนทาง |
|
มีเพียงรักของเราที่ไม่เคยทิ้งไปไม่มีห่าง |
|
เป็นอย่างนั้นไปอีกแสนนาน |
|
กี่ปลายทางที่เราผ่านพ้น |
|
กี่ถนนที่เดินทางไกล |
|
กี่ความฝันยังมีเปลี่ยน |
|
แต่เธอไม่ทิ้งกันไป |
|
กี่ความจำเคยทำหล่นหาย |
|
กี่ใบไม้ร่วงโรยบนทาง |
|
มีเพียงรักของเราที่ไม่เคยทิ้งไปไม่มีห่าง |
|
เป็นอย่างนั้นไปอีกแสนนาน |
