Widzenie

	Widzę normalny kraj -
	Brzozy, cerkiew, rzeka
	Nad rzeką olchowy gaj,
	Dar Boga dla człowieka.
	Wiatrem wędruje dzwon
	Zrodzony w gliny grudzie
	I oto ze wszystkich stron
	Idą normalni ludzie.
	Mówią to, co mówili
	Nikt ich za to nie gani.
	Myślą to, co myśleli
	Nikt nie myśli za nich.
	I widzę jedno z miast
	W jego mrówczej strukturze,
	W otwartym oknie blask
	I drzwi otwarte w murze.
	Za drzwiami pokój, stół,
	Na ścianach starzy mistrzowie,
	Za stołem - jakbym czuł -
	Siedzi normalny człowiek.
	I mówi to, co mówił
	Wcale nie boi się tego.
	I myśli to, co myślał
	I nie ma w tym nic złego.
	I widzę drogę w kres
	Za koło horyzontu,
	Nie dziwiąc się, że tak jest
	Jak powinno być od początku.
	Więc chwyta mnie jeden - z Nich
	I w oczy drwiąco patrzy:
	- Obudź się no, te - psych!
	I daje mi zastrzyk.
	Potem, normalna rzecz,
	Do łóżka mnie przywiąże.
	Chciałbym znów zasnąć, lecz
	Za snem - już nie nadążę.

	Widz normalny kraj
	Brzozy, cerkiew, rzeka
	Nad rzek olchowy gaj,
	Dar Boga dla cz owieka.
	Wiatrem w druje dzwon
	Zrodzony w gliny grudzie
	I oto ze wszystkich stron
	Id normalni ludzie.
	Mó wi to, co mó wili
	Nikt ich za to nie gani.
	My l to, co my leli
	Nikt nie my li za nich.
	I widz jedno z miast
	W jego mró wczej strukturze,
	W otwartym oknie blask
	I drzwi otwarte w murze.
	Za drzwiami pokó j, stó,
	Na cianach starzy mistrzowie,
	Za sto em jakbym czu
	Siedzi normalny cz owiek.
	I mó wi to, co mó wi
	Wcale nie boi si tego.
	I my li to, co my la
	I nie ma w tym nic z ego.
	I widz drog w kres
	Za ko o horyzontu,
	Nie dziwi c si, e tak jest
	Jak powinno by od pocz tku.
	Wi c chwyta mnie jeden z Nich
	I w oczy drwi co patrzy:
	Obud si no, te psych!
	I daje mi zastrzyk.
	Potem, normalna rzecz,
	Do ó ka mnie przywi e.
	Chcia bym znó w zasn, lecz
	Za snem ju nie nad.