| Song | Starosc Owidiusza |
| Artist | Jacek Kaczmarski |
| Album | Kosmopolak |
| Cóż, że pięknie, gdy obco - kiedyś tu będzie Rumunia | |
| Obmywana przez fale morza, co stanie się Czarne. | |
| Barbarzyńcy w kożuchach zmienią się w naród ambitny, | |
| Pod Kolumną Trajana zajmując się drobnym handlem. | |
| Umrę, patrząc z tęsknotą na niedostrzegalne szczyty | |
| Siedmiu wzgórz, które człowiek zamienił w Wieczne Miasto, | |
| Skąd przez kraje podbite, z rąk do rąk - niepiśmiennych | |
| Iść będzie i nie dojdzie pismo Augusta z łaską. | |
| Z dala od dworu i tłumu - cóż to za cena wygnania? | |
| Mówiłem wszak sam - nad poezją władza nie może mieć władzy. | |
| Cyrku w pustelnię zamiana spokój jednak odbiera, | |
| Bo pyszniej drażnić Cesarza, niż kupcom za opał kadzić. | |
| Rzymu mego kolumny! Wróg z murów was powydziera | |
| I tylko we mnie zostanie czysty wasz grecki rodowód! | |
| Na nim jednym się wspieram tu, gdzie nie wiedzą - co Grecja, | |
| Z szacunkiem śmiejąc się z. czci, jaką oddaję słowu. | |
| Sen, jedzenie, gra w kości do bólu w schylonych plecach, | |
| Wiersz od ręki pisany dla tych, którym starczy - co mają. | |
| Piękna tu nikt nie obieca, za piękno płaci się złotem. | |
| Pojąłem, tworząc tu, jak z Ariadny powstaje pająk: | |
| Na pajęczynie wyrazów - barwy, zapachy i dotyk, | |
| Łąki, pałace i ludzie - drżący Rzym mojej duszy - | |
| Geometria pamięci przodków wyzbyta brzydoty, | |
| Zwierciadło żywej harmonii diamentowych okruszyn. | |
| Stoją nade mną tubylcy pachnący czosnkiem i czuję, | |
| Jak zmieniam się w list do Stolicy, który nikogo nie wzrusza. | |
| Kiedyś tu będzie Rumunia, Morze - już Czarne - faluje | |
| I glebą pieśni się staje ciało i świat Owidiusza. |
| Có, e pi knie, gdy obco kiedy tu b dzie Rumunia | |
| Obmywana przez fale morza, co stanie si Czarne. | |
| Barbarzy cy w ko uchach zmieni si w naró d ambitny, | |
| Pod Kolumn Trajana zajmuj c si drobnym handlem. | |
| Umr, patrz c z t sknot na niedostrzegalne szczyty | |
| Siedmiu wzgó rz, któ re cz owiek zamieni w Wieczne Miasto, | |
| Sk d przez kraje podbite, z r k do r k niepi miennych | |
| I b dzie i nie dojdzie pismo Augusta z ask. | |
| Z dala od dworu i t umu có to za cena wygnania? | |
| Mó wi em wszak sam nad poezj w adza nie mo e mie w adzy. | |
| Cyrku w pustelni zamiana spokó j jednak odbiera, | |
| Bo pyszniej dra ni Cesarza, ni kupcom za opa kadzi. | |
| Rzymu mego kolumny! Wró g z muró w was powydziera | |
| I tylko we mnie zostanie czysty wasz grecki rodowó d! | |
| Na nim jednym si wspieram tu, gdzie nie wiedz co Grecja, | |
| Z szacunkiem miej c si z. czci, jak oddaj s owu. | |
| Sen, jedzenie, gra w ko ci do bó lu w schylonych plecach, | |
| Wiersz od r ki pisany dla tych, któ rym starczy co maj. | |
| Pi kna tu nikt nie obieca, za pi kno p aci si z otem. | |
| Poj em, tworz c tu, jak z Ariadny powstaje paj k: | |
| Na paj czynie wyrazó w barwy, zapachy i dotyk, | |
| ki, pa ace i ludzie dr cy Rzym mojej duszy | |
| Geometria pami ci przodkó w wyzbyta brzydoty, | |
| Zwierciad o ywej harmonii diamentowych okruszyn. | |
| Stoj nade mn tubylcy pachn cy czosnkiem i czuj, | |
| Jak zmieniam si w list do Stolicy, któ ry nikogo nie wzrusza. | |
| Kiedy tu b dzie Rumunia, Morze ju Czarne faluje | |
| I gleb pie ni si staje cia o i wiat Owidiusza. |