Song | Bajka |
Artist | Jacek Kaczmarski |
Album | Kosmopolak |
Download | Image LRC TXT |
Był kraj, co wieki cierpień znał, | |
Pieśń pismem blizn pisaną śpiewał, | |
A ziemia żyzna mierzwą ciał | |
Rodziła myśli jako drzewa. | |
Aż powiał nad nią twardy wiatr | |
I posiał w glebę plon zatruty. | |
Wymarłym wielkim drzewom w ślad | |
Skarlałe rodzą się kikuty. | |
Kto chce - niech zowie - borem sad | |
Przyciętych drzewek na rozstaju. | |
Nie zmieni tym najprostszej z prawd: | |
Nie ma już - drodzy - tego kraju. | |
Jest tylko wiatr, bezwzględny wiatr, | |
Co nagle w środku nocy budzi | |
I, jak spod ziemi - puszcza w świat | |
Zupełnie odmienionych ludzi. | |
Był sobie kraj, był sobie kraj. | |
Jeden - do góry wzniósłszy dłoń | |
ślepymi strzela Norwidami, | |
Lecz tak, by czasem Boże broń! | |
Nie trafić kogoś i nie zranić. | |
Wedetta robotniczych sag | |
Wkłada sukienkę w czarny deseń, | |
Choć przecież na rządowy raut | |
Zajeżdża białym mercedesem. | |
Inny bohater wielkich chwil | |
Klasyków w służbę władzy wdraża | |
I czci wallenrodyczny styl | |
Z dwuznaczną miną - na dwóch twarzach. | |
Purpurat gnie się zaś co sił | |
To przed mundurem, to przed Bogiem, | |
Choć już wśród wiernych zawisł był | |
Raz biskup, co rozmawiał z wrogiem! | |
Był sobie kraj, był sobie kraj. | |
W tle pożądliwie brzęczy rój | |
Komentatorów i pisarzy, | |
Co myśl ostatnią zmienią w gnój, | |
Byle w tysiącach egzemplarzy. | |
Bo tak dziś przecież musi być! | |
Bo oni wiedzą, co się święci! | |
Bo trzeba chronić wątłą nić! | |
Prawdę przechowa się w pamięci! | |
Ginie niewysłowiona myśl, | |
A pamięć ginie razem z ciałem. | |
O tym, coś widział - mów i pisz! | |
- Nic nie widziałem, zapomniałem. | |
Więc znowu kiedyś tłumy widm | |
Minione nam przypomną zdrady, | |
Znowu rozważnym - kurz, jak wstyd | |
Zakryje - puste - dno szuflady. | |
Byliśmy z nimi i wśród nich, | |
Lecz każdy się inaczej budzi. | |
To dla nas oprawiony sztych. | |
Nie ma już - drodzy - dawnych ludzi, | |
A dla nich - drodzy - nie ma nas. | |
Siedząc przy nawarzonym piwie | |
Też opowiedzą sobie baśń, | |
Żyć będą długo i szczęśliwie. | |
Był sobie kraj, był... |
By kraj, co wieki cierpie zna, | |
Pie pismem blizn pisan piewa, | |
A ziemia yzna mierzw cia | |
Rodzi a my li jako drzewa. | |
A powia nad ni twardy wiatr | |
I posia w gleb plon zatruty. | |
Wymar ym wielkim drzewom w lad | |
Skarla e rodz si kikuty. | |
Kto chce niech zowie borem sad | |
Przyci tych drzewek na rozstaju. | |
Nie zmieni tym najprostszej z prawd: | |
Nie ma ju drodzy tego kraju. | |
Jest tylko wiatr, bezwzgl dny wiatr, | |
Co nagle w rodku nocy budzi | |
I, jak spod ziemi puszcza w wiat | |
Zupe nie odmienionych ludzi. | |
By sobie kraj, by sobie kraj. | |
Jeden do go ry wznio s szy d o | |
lepymi strzela Norwidami, | |
Lecz tak, by czasem Bo e bro! | |
Nie trafi kogo i nie zrani. | |
Wedetta robotniczych sag | |
Wk ada sukienk w czarny dese, | |
Cho przecie na rz dowy raut | |
Zaje d a bia ym mercedesem. | |
Inny bohater wielkich chwil | |
Klasyko w w s u b w adzy wdra a | |
I czci wallenrodyczny styl | |
Z dwuznaczn min na dwo ch twarzach. | |
Purpurat gnie si za co si | |
To przed mundurem, to przed Bogiem, | |
Cho ju w ro d wiernych zawis by | |
Raz biskup, co rozmawia z wrogiem! | |
By sobie kraj, by sobie kraj. | |
W tle po dliwie brz czy ro j | |
Komentatoro w i pisarzy, | |
Co my l ostatni zmieni w gno j, | |
Byle w tysi cach egzemplarzy. | |
Bo tak dzi przecie musi by! | |
Bo oni wiedz, co si wi ci! | |
Bo trzeba chroni w t ni! | |
Prawd przechowa si w pami ci! | |
Ginie niewys owiona my l, | |
A pami ginie razem z cia em. | |
O tym, co widzia mo w i pisz! | |
Nic nie widzia em, zapomnia em. | |
Wi c znowu kiedy t umy widm | |
Minione nam przypomn zdrady, | |
Znowu rozwa nym kurz, jak wstyd | |
Zakryje puste dno szuflady. | |
Byli my z nimi i w ro d nich, | |
Lecz ka dy si inaczej budzi. | |
To dla nas oprawiony sztych. | |
Nie ma ju drodzy dawnych ludzi, | |
A dla nich drodzy nie ma nas. | |
Siedz c przy nawarzonym piwie | |
Te opowiedz sobie ba, | |
y b d d ugo i szcz liwie. | |
By sobie kraj, by... |
By kraj, co wieki cierpie zna, | |
Pie pismem blizn pisan piewa, | |
A ziemia yzna mierzw cia | |
Rodzi a my li jako drzewa. | |
A powia nad ni twardy wiatr | |
I posia w gleb plon zatruty. | |
Wymar ym wielkim drzewom w lad | |
Skarla e rodz si kikuty. | |
Kto chce niech zowie borem sad | |
Przyci tych drzewek na rozstaju. | |
Nie zmieni tym najprostszej z prawd: | |
Nie ma ju drodzy tego kraju. | |
Jest tylko wiatr, bezwzgl dny wiatr, | |
Co nagle w rodku nocy budzi | |
I, jak spod ziemi puszcza w wiat | |
Zupe nie odmienionych ludzi. | |
By sobie kraj, by sobie kraj. | |
Jeden do gó ry wznió s szy d o | |
lepymi strzela Norwidami, | |
Lecz tak, by czasem Bo e bro! | |
Nie trafi kogo i nie zrani. | |
Wedetta robotniczych sag | |
Wk ada sukienk w czarny dese, | |
Cho przecie na rz dowy raut | |
Zaje d a bia ym mercedesem. | |
Inny bohater wielkich chwil | |
Klasykó w w s u b w adzy wdra a | |
I czci wallenrodyczny styl | |
Z dwuznaczn min na dwó ch twarzach. | |
Purpurat gnie si za co si | |
To przed mundurem, to przed Bogiem, | |
Cho ju w ró d wiernych zawis by | |
Raz biskup, co rozmawia z wrogiem! | |
By sobie kraj, by sobie kraj. | |
W tle po dliwie brz czy ró j | |
Komentatoró w i pisarzy, | |
Co my l ostatni zmieni w gnó j, | |
Byle w tysi cach egzemplarzy. | |
Bo tak dzi przecie musi by! | |
Bo oni wiedz, co si wi ci! | |
Bo trzeba chroni w t ni! | |
Prawd przechowa si w pami ci! | |
Ginie niewys owiona my l, | |
A pami ginie razem z cia em. | |
O tym, co widzia mó w i pisz! | |
Nic nie widzia em, zapomnia em. | |
Wi c znowu kiedy t umy widm | |
Minione nam przypomn zdrady, | |
Znowu rozwa nym kurz, jak wstyd | |
Zakryje puste dno szuflady. | |
Byli my z nimi i w ró d nich, | |
Lecz ka dy si inaczej budzi. | |
To dla nas oprawiony sztych. | |
Nie ma ju drodzy dawnych ludzi, | |
A dla nich drodzy nie ma nas. | |
Siedz c przy nawarzonym piwie | |
Te opowiedz sobie ba, | |
y b d d ugo i szcz liwie. | |
By sobie kraj, by... |