|
aan de oever van een snelle vliet |
|
een jeugdig meisje zat |
|
zij weende en schreide van verdriet |
|
het gras van tranen nat |
|
zij wierp de bloemen die zij zag |
|
mistroostigin de stroom en riep |
|
ach lieve vader, lieve moeder, |
|
lieve zuster, lieve broeder, kom, kom |
|
een rijk man, wandelend langs |
|
de vliet bespeurt haar bittere smart |
|
daar hij het meisje wenen ziet |
|
breekt zijn medogend hart |
|
hij sprak tot haar wel lieve meidspreek op |
|
en wees niet schuw |
|
kan't zijn waarom gij kermt en |
|
schreit kan't zijn zo help ik u |
|
zij zuchtte en zij zag he troostloos |
|
aan en sprak ach brave man |
|
een arme wees ziet gij hier staan die |
|
t'lot slechts helpen kan |
|
de heer sprak kind en ween niet meer |
|
uw hart verdiend geen pijn |
|
ik wil uw broeder en uw vader en uw |
|
vriend en ook uw minnaar zijn |
|
hij nam haar minzaam bij de hand |
|
en noemde haar zijn bruid |
|
en deed haar langs de waterkant |
|
haar slechte kleren uit |