|
In de duisternis der bossen |
|
In een hol met loof bedekt |
|
Rust de dapperste der rovers |
|
Tot hem zijne rosa wekt |
|
Rinaldo roept zij minzaam |
|
Rinaldo sta toch op |
|
Uw gezellen zijn al wakker |
|
en de zon komt ook reeds op |
|
Langzaam opent hij zijn ogen |
|
Ziet haar vriend'lijk in 't gezicht |
|
Zachtjes zinkt zij in zijn armen |
|
Sluit haar mond met kussen dicht |
|
Winnen zullen wij of sterven |
|
Allen gaan daarmee akkoord |
|
Maar de roep klinkt door de dalen |
|
en de bergen schallend voort |
|
Zie hen lopen, zie hen strijden |
|
Thans verdubbelt zich hun moed |
|
Maar helaas, zij moeten wijken |
|
Spillen vruchteloos hun bloed |
|
Rinaldo ingesloten |
|
Vecht zich vrij en maakt zich los |
|
en hij vindt een onderkomen |
|
Op een bergslot in het bos |
|
Achter dikke donkere muren |
|
Smaakt hij weder nieuw geluk |
|
Dianora komt hem troosten |
|
Met haar zachte handendruk |
|
Rinaldo, edele rover |
|
Gij rooft vrouwenhart en -rust |
|
Vurig zijt gij in den oorlog |
|
Teder in uw liefde en lust |