|
作曲 : สุเทพ โชคสกุล |
|
แสงเรืองๆที่ส่องประเทือง |
|
อยู่ทั่วเมืองไทย |
|
คือแม่พิมพ์อันน้อยใหญ่ |
|
โอ้ครูไทยในแดนแหลมทอง |
|
เหนื่อยยากอย่างไร |
|
ไม่เคยบ่นไปให้ใครเขามอง |
|
ครูนั้นยังลำพอง |
|
ในเกียรติของตนเสมอมา |
|
..ที่ทำงานช่างสุดกันดาร |
|
ในป่าพงไพร |
|
ถึงจะไกลก็เหมือนใกล้ |
|
เร่งรุดไปให้ทันเวลา |
|
กลับบ้านไม่ทันบางวันต้องไป |
|
อาศัยหลวงตา |
|
ครอบครัวคอยท่าไม่รู้ว่าไปอยู่ไหน |
|
..ถึงโรงเรียนก็เจียนจะสาย |
|
จวนได้เวลา |
|
เห็นศิษย์รออยู่พร้อมหน้า |
|
ต้องรีบมาทำการสอน |
|
ไม่มีเวลาที่จะได้มาหยุดพอพักผ่อน |
|
โรงเรียนในดงป่าดอน |
|
ให้โหยอ่อนสะท้อนอุรา |
|
..ชื่อของครูฟังดูก็รู้ชวนชื่นใจ |
|
งานที่ทำก็ยิ่งใหญ่ |
|
สร้างชาติไทยให้วัฒนา |
|
ฐานะของครูใครๆก็รู้ |
|
ว่าด้อยหนักหนา |
|
ยังสู้ทนอุตส่าห์ |
|
สั่งสอนศิษย์มาเป็นหลายปี |
|
..นี่แหละครูที่ให้ความรู้ |
|
อยู่รอบเมืองไทย |
|
หวังสิ่งเดียวคือขอให้ |
|
เด็กของไทยในผืนธานี |
|
ได้มีความรู้เพื่อช่วยเชิดชู |
|
ไทยให้ผ่องศรี ครูก็ภูมิใจที่ |
|
สมความเหนื่อยยาก |
|
ตรากตรำมา... |
