|
作曲 : พยงค์ มุกดา |
|
เรือนผมหยิกงามสีดำสนิท. |
|
เคยรักเหมือนดั่งชีวิต |
|
เคยเพ่งพิศเชิดชูใบหน้า. |
|
เคยหวีเฉิดฉาย |
|
ยาวสยายปกหุ้มคลุมบ่า |
|
เคยรักและหวงหนักหนา |
|
อนิจจาจะต้องขาดลอย. |
|
วงคิ้วกิ่วโค้ง |
|
เหมือนวงจันทร์ครึ่ง. |
|
เคยงอนซ่อนเนตรคมซึ้ง |
|
เคยพูดถึงยังตรึงน้ำอ้อย. |
|
เคยหวงสิ้นดี |
|
ต่อจากนี้จะหวนละห้อย |
|
คมมีดโกนกรีดขาดผล็อย |
|
จะเหลือรอยประดับกาย |
|
สูญ สิ้น โส ภา |
|
จากสุดา ดอกฟ้า |
|
เป็นดอกหญ้า |
|
เมื่อคราเขาหน่าย. |
|
เสีย ศักดิ์ศรีมีแต่อาย |
|
อยู่ก็รังแต่ร่างกาย |
|
ไม่พ้นตาข่ายโลกีย์เวรกรรม. |
|
โกนหัว ห่มขาว |
|
ทิ้งคาวหมองหม่น. |
|
ตามรอยพระบาทเลิศล้น |
|
เพื่อหลุดพ้นอารมณ์เบื้องต่ำ. |
|
ทรงศีลศรัทธา |
|
อุเบกขาภาวนาพร่ำ |
|
ผิดพลั้งไม่หวังพลาดซ้ำ |
|
หลีกหนีกรรมมาบวชชี |
|
โกนหัว ห่มขาว |
|
ทิ้งคาวหมองหม่น. |
|
ตามรอยพระบาทเลิศล้น |
|
เพื่อหลุดพ้นอารมณ์เบื้องต่ำ. |
|
ทรงศีลศรัทธา |
|
อุเบกขาภาวนาพร่ำ |
|
ผิดพลั้งไม่หวังพลาดซ้ำ |
|
หลีกหนีกรรมมาบวชชี |
