Mi a Nai Dos Dous Mares

	Cantos fillos emigraron,
	na primaveira da suas edades.
	Ainda rapaces deixaban chorando os seus lares.
	[E] poucos voltaron mociños.
	Outros morreron soñando
	e tantos te lembran sorrindo.
	Miña nai, miña nai, que tes dous mares.
	Miña nai, miña nai, dos dous mares.
	Miña terra ten un mar, que lle bica no costado,
	outro peinalle os cabelos e galana vai a frente.
	Da escuma branca, que lle mandan os ausentes.
	[Miña terra], miña nai, dos dous mares.
	Hoxe, eu xa no teño verbas.
	As mais belidas, xa foran deitadas.
	Curros e tantos poetas, cantaron as arias.
	Dunhos ferrados de terra, soios e abandoados.
	E dunhas mulleres sofrindo.
	Miña nai, miña nai, que tes dous mares.
	Miña nai, miña nai, dos dous mares.
	Miña nai, dos dous mares.
	Miña terra, dos dous mares.
	Miña nai, dos dous mares.
	Miña nai, que tes dos mares.
	Miña terra, miña xoia
	Miña terra nai.
	Dos dous mares.
	Miña nai, que tes dos mares.
	Miña terra, miña xoia
	Miña terra nai.

	Cantos fillos emigraron,
	na primaveira da suas edades.
	Ainda rapaces deixaban chorando os seus lares.
	E poucos voltaron moci os.
	Outros morreron so ando
	e tantos te lembran sorrindo.
	Mi a nai, mi a nai, que tes dous mares.
	Mi a nai, mi a nai, dos dous mares.
	Mi a terra ten un mar, que lle bica no costado,
	outro peinalle os cabelos e galana vai a frente.
	Da escuma branca, que lle mandan os ausentes.
	Mi a terra, mi a nai, dos dous mares.
	Hoxe, eu xa no te o verbas.
	As mais belidas, xa foran deitadas.
	Curros e tantos poetas, cantaron as arias.
	Dunhos ferrados de terra, soios e abandoados.
	E dunhas mulleres sofrindo.
	Mi a nai, mi a nai, que tes dous mares.
	Mi a nai, mi a nai, dos dous mares.
	Mi a nai, dos dous mares.
	Mi a terra, dos dous mares.
	Mi a nai, dos dous mares.
	Mi a nai, que tes dos mares.
	Mi a terra, mi a xoia
	Mi a terra nai.
	Dos dous mares.
	Mi a nai, que tes dos mares.
	Mi a terra, mi a xoia
	Mi a terra nai.