| Er zijn zo van die dagen | |
| dat een zwerver in me leeft | |
| ik moet naar buiten breken | |
| ver weg van al wat mij omgeeft | |
| dan kan ik niets verdragen | |
| loop nerveus en overstuur | |
| in m'n bloed klopt verlangen | |
| naar onstuimig avontuur | |
| Het kan opeens gebeuren | |
| en het valt zo plots op mij | |
| geen mens houdt mij nog tegen | |
| zelfs m'n liefste, zelfs niet jij | |
| ik kan het niet verklaren | |
| 't is een gloed die smelt en brandt | |
| ja los wil ik me scheuren | |
| los van elk gezond verstand | |
| Het zijn bergen en ravijnen | |
| of een zaal van duizend man | |
| of de hitte van woestijnen | |
| die ik graag bedwingen zou | |
| Dan scheur ik door de nacht | |
| door de hitte die me slaat | |
| een dorre witte vlakte | |
| die me naar de eindstreep jaagt | |
| dan luwt opeens de storm | |
| een rust die mij herschept | |
| onpeilbaar is de vreugde | |
| als je iets veroverd hebt | |
| Het zijn bergen en ravijnen | |
| of een zaal van duizend man | |
| of de hitte van woestijnen | |
| die ik graag bedwingen zou | |
| 'T is een beest dat wild te keer gaat | |
| dat m'n angsten overstemt | |
| het gevaar dat me uitdaagt | |
| Koen ik wil dat jij me temt | |
| Dan wenkt opnieuw de haven | |
| van een huis waar ik verblijf | |
| dan proef ik weer de liefde | |
| van haar zoete warme lijf | |
| vind ik opnieuw de kant | |
| van het leven dat zich schrijft | |
| tot dat de onrust wakker wordt | |
| en mij weer naar buiten drijft | |
| Naar de bergen en ravijnen | |
| of een zaal van duizend man | |
| of de hitte van woestijnen | |
| die ik graag bedwingen zou | |
| 'T is een beest dat wild te keer gaat | |
| dat m'n angsten overstemd | |
| het gevaar dat me uitdaagt | |
| Koen ik wil dat jij me temt | |
| nananana nanananana nananana |