|
หันไปมองนาฬิกา |
|
ฉันรู้สึกว่าเดินช้า เหมือนจะนานเป็นปี |
|
เธอรู้สึกบ้างหรือเปล่า |
|
ว่าในค่ำในคืนนี้ มันช่างดูเงียบเหงา |
|
เธอรู้สึกบ้างหรือเปล่า |
|
ว่าทุกสิ่งทุกอย่างนั้น มันเป็นสีเทาๆ |
|
เพราะถ้าเธอนั้นรู้สึกไม่ได้ต่างกับตัวฉัน |
|
ฉันก็จะได้ถามถ้าสองเราจะหนี |
|
จากโลกเดิมๆ จะดีไหม |
|
ฉันจะชวนเธอออกไป ไปพบโลกใหม่ |
|
ที่มีแสงไฟเสียงเพลงและผู้คน |
|
ราตรีนี้ยังอีกแสนไกล |
|
หวังว่าเธอนั้นจะยังไหว |
|
และจะยังไม่รีบไปไหน |
|
เพียงเราสองคนปล่อยหัวใจ |
|
ทิ้งเรื่องที่รบกวนจิตใจไว้ตรงนี้ |
|
เดี๋ยวก็สุขเดี๋ยวก็โศกเดี๋ยวก็ซึม |
|
เดี๋ยวก็เหงา เป็นเรื่องธรรมดา |
|
เดี๋ยวก็เจ็บเดี๋ยวก็แปลบเดี๋ยวก็ปวด |
|
แต่ไม่ช้า ไม่ทันไรก็หาย |
|
เดี๋ยวก็จมเดี๋ยวก็ลอย |
|
เดี๋ยวก็ลืมไปหมดแล้ว แล้วก็ใจสบาย |
|
เว้นซะแต่เธอนั้นจำแล้วไม่ลืม ก็ไม่แคล้ว |
|
ที่ฉันนั้นจะต้องถามว่าถ้าสองเราจะหนี |
|
จากโลกเดิมๆจะดีไหม |
|
ฉันจะชวนเธอออกไป ไปพบโลกใหม่ |
|
ที่มีแสงไฟเสียงเพลงและผู้คน |
|
ราตรีนี้ยังอีกแสนไกล หวังว่าเธอนั้นจะยังไหว |
|
และจะยังไม่รีบไปไหน เพียงเราสองคนปล่อยหัวใจ |
|
ทิ้งเรื่องที่รบกวนจิตใจไว้ตรงนี้ |
|
ราตรีนี้ยังอีกแสนไกล หวังว่าเธอนั้นจะยังไหว |
|
และจะยังไม่รีบไปไหน เพียงเราสองคนปล่อยหัวใจ |
|
ทิ้งเรื่องที่รบกวนจิตใจไว้ตรงนี้ |
|
ราตรีนี้ยังอีกแสนไกล หวังว่าเธอนั้นจะยังไหว |
|
และจะยังไม่รีบไปไหน เพียงเราสองคนปล่อยหัวใจ |
|
ทิ้งเรื่องที่รบกวนจิตใจไว้ตรงนี้ |