vit hava bygt henda stóra býin har streymurin ferðast sum eiturkoppaspinn fær alt við sum rørir seg á ein og hvønn hátt frá harraleysum djórum til tjóvar á nátt tokspor røkka víða út og mær leingist heim at strekkja míni troytu bein fólkini ganga eftir vegnum í frakka her hevur verið so kalt at áirnar frysta ísurin bítur allastaðni hann kann sjálvt tokini venja seg aldrin við kuldan klokkan fylgir trúføst við tíðini skjótt rými eg herfrá, til gongu um eg má mær tørvar at venda aftur til at liva smærri at vera einsamallur við teimum eg kenni har eingin hyggur eftir mær við undran har eg dugi fuglanna sang frammanundan tokspor finnast ikki har, men eg veit ein veg ið tó krevur tolsemi