A saudade andou comigo
E através do som da minha voz
No seu fado mais antigo
Fez mil versos a falar de nós
Troçou de mim à vontade
Sem ouvir sequer os meus lamentos
E por capricho ou maldade
Correu comigo a cidade
Até há poucos momentos
Já me deixou
Foi-se logo embora
A saudade a quem chamei maldita
Já nos meus olhos não chora
Já nos meus sonhos não grita
Já me deixou
Foi-se logo embora
Minha tristeza chegou ao fim
Já me deixou mesmo agora
Saíu pela porta fora
Ao ver-te voltar para mim
Nem sempre a saudade é triste
Nem sempre a saudade é pranto e dor
Se em paga saudade existe
A saudade não dói tanto amor
Mas enquanto tu não vinhas
Foi tão grande o sofrimento meu
Pois não sabia que tinhas
Em paga ás saudades minhas
Mais saudades do que eu
Ta tęsknota była ze mną
Poprzez mój śpiew i przez mój głos
W swym najstarszym z wszystkich Fado
Tysiące wierszy tchnęła w nas
Drwiła ze mnie do woli
Nie zważając wcale na mój płacz
Przez kaprysy, złośliwości
Przemierzała ze mną miasto - przytulona do mnie wciąż
Odeszła już i poszła stąd
Tęsknota tyle przeklinana
W mych oczach więcej nie łkała
W snach moich już nie krzyczała
Odeszła stąd i poszła już
Mój smutek wreszcie skończył się
I właśnie już opuścił mnie
No i uciekł sobie gdzieś
Lecz widząc Cię, znów znalazł mnie.
Tęsknota to nie zawsze smutek
Tęsknota to nie zawsze łzy i ból
I jeśli jest przy nas w ogóle
Tęsknota rani nas mniej niż miłość
Ale, gdy Ciebie nie było
Cierpienie me ogromne było tak
Więc nie wiedziałam wcale,
Że w mej tęsknocie i łzach
Twoja była większa, ach.