São loucas! são loucas! loucas...
Eu sei, meu amor, que nem chegaste a partir
Pois tudo em meu redor me diz que estás sempre comigo
De manhã, que medo, que me achasses feia!
Acordei, tremendo, deitada na areia
Mas logo os teus olhos disseram que não,
E o sol penetrou no meu coração
Vi depois, numa rocha, uma cruz,
E o teu barco negro dançava na luz
Vi teu braço acenando, entre as velas já soltas
Dizem as velhas da praia que não voltas:
No vento que lança areia nos vidros;
Na água que canta, no fogo mortiço;
No calor do leito, nos bancos vazios;
Dentro do meu peito, estás sempre comigo
Są szalone! Są szalone! Szalone...
Ja wiem, kochanie, wiem że wcale nie odpłynąłeś
Bo wszystko wokół mnie wciąż mówi mi, że jesteś ze mną
Rankiem bałam się, że ujrzysz mnie brzydką
I pamiętam, że drżąca leżałam na piasku
Ale zaraz twoje oczy powiedziały, że nie
I słońce dotarło do mego serca
Potem na skale ujrzałam krzyż
I jak tańczy w świetle twa czarna łódź
Machasz do mnie ręką pośród luźnych żagli
Stare kobiety na plaży mówią, że nie wrócisz
W wietrze, który piaskiem o szyby uderza
W wodzie, która śpiewa do gasnącego ognia
I w cieple łóżka i na pustych ławkach
W głębi mojej piersi ty wciąż jesteś z mną