Vanochtend schrok ik wakker de bel ging veel te vroeg
Er kwam een meisje aangelopen haar lichaam stond op breken
En haar ogen waren moe
Ze zei 'ik heb niets meer om te hopen ik
Zoek steeds naar die warmte en geborgenheid
Steeds maar die strijd om de eenzaamheid te weren die
Heeft me tot een mens gemaakt waar ik niet meer
Op lijk
In de vrieskou van de morgen sta ik zwijgend half
Verdoofd
Tergend langzaam ben ik van mijn zekerheid beroofd
Al jarenlang speel ik toneel op een derderangs niveau
En ik haat het zo
Dat ik jou zo met me liet spelen ik was
Gewoon één van de velen
In de vrieskou van de morgen sta ik sprakeloos en
Bang
En weet ik diep van binnen dat het zo niet
Langer kan
M'n ziel draagt diepe wonden en mijn hart verkrampt van
Ijn
En ik twijfel aan mijn leven ik kan geen vertrouwen
Aan je geven
En ik zou zo graag mezelf eens willen zijn
In de vrieskou van de morgen krijg ik onverwacht weer
Kleur
Er groeit een diep besef dat ik het zelf was
Voor die deur