Sei que os dias hão-de dar-me a paz que eu quero
Sei que as horas hão-de ser menos pesadas
E que as noites em secreto desespero
Hão-de ser recordações, águas passadas
Sei que tudo tem um fim, e o fim de tudo
É o tudo que me resta por viver
E o teu olhar inquieto, onde me iludo
É o desvio da minh’alma a se perder
Sei que sempre que te sei em outros braços
Há um punhal a atravessar todo o meu ser
Os meus olhos a alongarem-se num traço
São o espelho da minh’alma a não querer ver
Sei no entanto, que há uma luz no horizonte
Que antevejo, entre lágrimas resignadas
Que esta história, seja a história onde se conte
O que um dia em mim serão águas passadas
Znam dni, które dadzą spokój, jaki zechcę
Znam godziny, które będą też mniej trudne
Które noce są w rozpaczy potajemnej
Wód przeszłości wspomnieniami będą mi one
Wiem, że wszystko ma swój koniec, ten jest wszystkim
I jest wszystko, co by żyć mi pozostawi
Gdzieś uwodzi twe spojrzenie niespokojne
Z rezygnacją mojej duszy, kiedy ją traci
Wiem, co zawsze, zawsze wiesz w ramionach innych
Że jest sztylet, co przecina wszystko we mnie
Moje oczy są utkwione w jednej linii
Są zwierciadłem mojej duszy, a nie chcą widzieć
Wiem jednakże, światło jest na horyzoncie
Które widzę między łzami rezygnacji
Ta historia, co się liczy w tej historii
Jaki będzie we mnie dzień wspomnień wodami