A chantar m'er de so qu'ieu no volria, tant me rancur de lui cui sui amia; car ieu l'am mais que nuilla ren que sia: vas lui no’m val merces ni cortesia ni ma beltatz, ni mos pretz, ni mos sens; c'atressi’m sui enganad' e trahïa Com degr' esser, s'ieu fos dezavinens. D'aisso’m conort, car anc non fi faillenssa, Amics, vas vos per nuilla captenenssa; anz vos am mais non fetz Seguis Valenssa, e platz mi mout quez eu d'amar vos venssa, lo mieus amics, car etz lo plus valens; mi faitz orguoill en digz et en parvenssa, et si etz francs vas totas autras gens. Be'm meravill com vostre cors s'orguoilla, amics, vas me, per qu'ai razon qu'ieu’m duoilla; non es ges dreitz c'autr' amors vos mi tuoilla, per nuilla ren qu’ie'us diga ni acuoilla. E membre vos cals fo’l comenssamens de nostr'amor! Ja Dompnedeus non vuoilla qu'en ma colpa sia'l departimens. Valer mi deu mos pretz e mos paratges e ma beutatz e plus mos fins coratges; per qu'ieu vos mandad lai on es vostr' estatges esta chansson, que me sia messatges: ieu vuoill saber, lo mieus bels amics gens, per que vos m'etz tant fers ni tant salvatges; no sai, si s'es orguoills o mal talens. Mais aitan plus vuoill li digas, messatges, qu'en trop d'orguoill o ant gran dan maintas gens.