Gdy szare niebo gromami rozbłyska 
A wichry szaleńcze targają chmurami 
Gdzie z nieba strugami woda leje się 
Wyrażając perunowy gniew. 
Ja klęcząc wśród Kurhanów prastarych 
Z dumą wspominam chwałę tamtych dni. 
Gdzie wśród dębów posąg święty 
W czterech kierunkach mierzył swą krainę 
Symbol ten prastary, król przyrody 
Teraz utopiony by krzyż truł serca. 
Stoję wśród Kurhanów zapomnianych 
Oddając hołd poległym braciom 
Z ziemią zbratan ze świętym trystycznym symbolem na piersi 
Jestem by bronić tego co pozostało.